โดย ปูเนแม (เว็ดเล็ต)
จากนิตยสาร กาเหลี่ย แปลโดย Numripan
“นี่ บ้านของโก่หม่องหม่องจ่อใช่ไหมครับ” เสียงของชายคนหนึ่งถามผมทันทีที่ผมเปิดประตูบ้านต้อนรับเขา
“อ๋อ ใช่ครับ......ผมเองครับ...มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ผมเองก็รีบตอบเขาไปทันทีเช่นกัน พร้อมกับรู้สึกไม่ค่อยดีที่ชายคนนี้มาหาถึงบ้าน
“ผมชื่ออ่องมูครับ ผมมีเรื่องจะถามโก่หม่องหม่องจ่อหน่อยครับ”
“อ๋อ......เชิญนั่งก่อนครับ” ผมเชิญเขานั่ง ในขณะที่ใจเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
“โก่หม่องหม่องจ่อ เพิ่งกลับมาจากข้างนอกหรือครับ” เขามองหน้าผมสักพักแล้วเริ่มถามคำาถามทันที
“ไม่ใช่ครับ เมื่อเช้าผมไม่ได้ไปไหนครับ...” ผมพยายามตอบเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เพื่อไม่ให้เขาผิดสังเกต
“แต่ผมเห็นคุณมีเหงื่อออกเต็มตัวเลย” เขาถามขึ้นอีก และพยายามจะจับพิรุธผม
“อ๋อ...นี่เหรอ...เอ่อ.. คือ....อ้อคือว่า....ผมเพิ่งไปทำความสะอาดหลังบ้านมานิดหน่อยครับ และกำลังจะอาบน้ำครับ”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามเสร็จ เขาก็เริ่มตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาอีกว่า
“รถจักรยานยนต์ของโก่หม่องหม่องจ่อนั้นทะเบียนนี้ใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ ผมจอดไว้ที่หน้าบ้านครับ” ผมตอบเขาไป
“ครับ ผมเห็นครับ...นั่นรถของคุณจริงหรือ” เขาเริ่มคำถามอีก และคำถามนี้ทำให้ใจผมสั่นขึ้นมาทันที
“โก่อ่องมูกำลังถามเรื่องอะไรกันแน่ครับเนี่ย” ผมถามเขาขึ้นบ้าง เพราะเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่ถูกถามอยู่ฝ่ายเดียว
“แต่ผมว่ารถจักรยานยนต์ของคุณนั้นดูเหมือนว่าเครื่องยังร้อนอยู่เลยครับ” คำถามของเขาเริ่มทำให้ใจของผมสั่นอีกครั้ง
“อ๋อ...นั่น...คือว่า......เมื่อเช้าคนในบ้านผมเขาขับไปตลาดมาน่ะครับ...” ผมตอบไปโดยที่ยังไม่กล้าสบตาเขานัก
“ถ้าอย่างนั้น...รู้จักคุณหมออูทูนอ่องที่อยู่ตรงถนนมิงกลาไหมครับ” เขาถามขึ้นอีก
“ครับ...ก็รู้จักนิดหน่อย แต่ไม่สนิทมากครับ...ถามทำไมครับ”
“แล้วหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมารถจักรยานยนต์ของคุณได้ผ่านหน้าบ้านของคุณหมอหรือเปล่า” เขารุกคำถามถี่ขึ้น
ในขณะที่ผมพยายามควบคุมใจที่สั่นไหวเอาไว้ และถามเขากลับบ้าง
“เดี๋ยวก่อนโก่อ่องมู คุณมาหาผมถึงบ้านนี่ คุณมีธุระอะไรกับผมกันแน่ครับ”
ผมแกล้งทำเป็นไม่พอใจ และรอฟังคำตอบจากเขาอย่างใจจดใจจ่อ เขาเองก็รีบตอบกลับมาว่า
“ครับ...ผมจะเล่าให้ฟัง แต่ก่อนที่ผมจะเล่า ผมขอถามหน่อยครับว่า คุณรู้จักอูเมียวเอจากหมู่บ้านเยจี ไหมครับ”
เขาก็ยังไม่หมดคำถามกับผมอยู่ดี ผมคิดในใจก่อนตอบเขาไปว่า
“นั่น...พ่อผมเอง...แล้วคุณมาถามเรื่องนี้ทำไม เล่าให้ผมฟังได้แล้ว”
ผมแกล้งทำเสียงไม่ค่อยพอใจที่ต้องรอฟังคำตอบจากเขานานเกินไป แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า
“ได้ครับ...ผมจะเล่าให้คุณฟัง สาเหตุที่ผมมาหาคุณในวันนี้เพราะเมื่อเช้าคุณได้ขี่รถจักรยานยนต์ชนคนชราที่หน้าบ้านของคุณหมออูทูนอ่อง แล้วคุณก็หลบหนีไป คนชราที่ถูกรถของคุณชนนั้นก็คือ......อูเมียวเอ พ่อของคุณเองครับ ตอนนี้ท่านรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล อาการสาหัสมากจะรอดหรือไม่รอดจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครบอกได้.....และผม .....พลตำรวจตรีอ่องมูต้องการเชิญคุณไปที่โรงพักด้วยครับ........."
“...อะไรนะ!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น